ΑΚΡΑ: ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ
Στο εστιατόριο Άκρα επαναπροσδιόρισα τη λειτουργία ενός εστιατορίου. Εδώ η δράση της μαγειρικής δεν κρύβεται αλλά αναδεικνύεται σε πάγκους κουζίνας που αναπτύσσονται περιμετρικά του χώρου. Οι επισκέπτες τρώνε στο κέντρο απολαμβάνοντας γύρω τους αυτούς που μαγειρεύουν σε στάση σώματος που θυμίζει τους γονείς όταν μαγειρεύουν για τα παιδιά τους στο σπίτι. Το εστιατόριο μετασχηματίζεται σε μεγάλο δημόσιο σπίτι. Η οικειότητα της κατοίκησης εκτείνεται στην πόλη.
Video του έργου από τον Δημήτρη Κλεάνθη
Η πλήρης δημοσίευση του έργου στο Architizer
Συζήτηση για τα Άκρα με τον Παναγιώτη Τουρνικιώτη στις ΔΟΜΕΣ
“Back stage at Akra” Archisearch
“Η αρχιτεκτονική του μαγειρέματος” ΤΑ ΝΕΑ
“Η ανοιχτή κουζίνα μας δεν είνα θέαμα, είναι σχολείο” ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
“Η Αθήνα μόλις απέκτησε ένα σπουδαίο εστιατόριο” LIFO
“A unique and special experience” Michelin Guide
Στο έργο ακολουθώ μια βασική αρχή της Μοντέρνας αρχιτεκτονικής: Form Follows Function. Η αισθητική απόλαυση προέρχεται κοιτάζοντας γύρω σου την πρώτη ύλη να μετασχηματίζεται σε τροφή και παρακολουθώντας τους άλλους να τρώνε κοντά σου. Ο τρόπος λειτουργίας του εστιατορίου δεν είναι τυπικός ούτε ανώνυμος, νοηματοδοτείται και ενορχηστρώνεται από συγκεκριμένα πρόσωπα: τον Γιάννη Λουκάκη ιδιοσυγκρασιακό μάγειρα και τον Σπύρο Πεδιαδιτάκη ιδιοφυή ζαχαροπλάστη. Μέλος κολεκτίβας στο παρελθόν, παρορμητικός και ατίθασος ο ένας, αυτοπειθαρχημένος, δεξιοτέχνης και πράος ο άλλος. Δύο χαρακτήρες ακραία διαφορετικοί συναντιούνται στον χώρο. Γι’ αυτό ονόμασαν το εστιατόριό τους Άκρα.
Οι περιμετρικοί πάγκοι οργανώνονται σε δύο Γ, το ένα ανήκει στην επικράτεια του μάγειρα και το άλλο στου ζαχαροπλάστη. Οι δύο τους αγκαλιάζουν τα τραπέζια που βρίσκονται στη μέση της σύνθεσης. Μόνοι τους σκέφτηκαν η κάτοψη του χώρου να γίνει ο λογότυπος του εστιατορίου. Κάθε αρχιτεκτονική επιλογή εκφράζει τις αξίες αυτών που λειτουργούν στον χώρο. Μαγειρεύουν ανατρεπτικά, με εξαίρετη πρώτη ύλη από μικρούς παραγωγούς, δεν πετούν τίποτε μετασχηματίζουν τα πάντα σε τροφή, επαναπροσδιορίζουν την ελληνική παραδοσιακή κουζίνα δίχως εσωστρέφεια, πειραματίζονται με άλλες κουλτούρες χωρίς να αισθάνονται υποτελείς, προσφέρουν υψηλή γαστρονομία στο ευρύ κοινό και ταυτόχρονα θέλουν μέσα από την τροφή να δώσουν στους ανθρώπους όχι μόνο απόλαυση αλλά και θαλπωρή. Οι καρέκλες έτσι δεν είναι τα συνήθη άνετα έπιπλα στα οποία κάθονται οι ισχυροί των ακριβών εστιατορίων για να βαθμολογήσουν μαγειρικές επιδόσεις. Είναι καρέκλες δημοσίου σχολείου. Εδώ θα καθίσεις σεμνά για να μάθεις πώς να τρως σωστά και θα γίνεις προς στιγμήν ξανά παιδί που αφήνεται στην μητρική φροντίδα. Τα υλικά που χρησιμοποιήσα στον χώρο δεν είναι ακριβά. Οι πάγκοι όμως κατασκευάστηκαν από λευκό μάρμαρο. «Για να φάμε εμείς θυσιάζονται ζώα και τους αξίζει τουλάχιστον ένας βωμός» είπε ο Γιάννης Λουκάκης.
Τα Άκρα είναι ένα πείραμα πάνω στις πειθαρχίες του σώματος. Εδώ απολαμβάνουμε να κοιτάζουμε γύρω μας κάτι που μας υπενθυμίζει το πιο ζωώδες μας κομμάτι: μαχαίρια, αίματα, φωτιές, σώματα που παλεύουν με τα σφάγια σε απόσταση αναπνοής από τα μικροσκοπικά τραπέζια. Ταυτόχρονα όμως η διάταξη του χώρου απαιτεί μια άλλη, μεγάλη αυτοπειθαρχία για να μπορέσουμε να απολαύσουμε την ελευθεριακή αυτή συνθήκη όχι ως χάος αλλά με όρους τέχνης της καθημερινότητας.
